Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017

15ο Συμπόσιο Ποίησης - Οι συμμετοχές, Μέρος 3ο




16.Φειδωλή χίμαιρα

Πνοή της ζωής
φυσά τόσο άναρχα
αβυσσαλέα





17. Εσύ πάνω απ΄όλα.

Θα σου μιλάω χωρίς να είσαι εδώ,
ξέροντας πως θα με ακούς.
Θα σου στύβω πορτοκάλια
και θα τα πίνω εγώ για σένα.
Όμορφοι άνθρωποι θα σε περιβάλουν.
Θα σε πηγαίνω βόλτες στην θάλασσα,
για να ακούς το κύμα.
Θα σου αγοράζω παγωτό, ποπ κορν και φιστίκια.
Θα προσέχω κάθε μου κίνηση,
κάθε μου αγκαλιά, κάθε μου συγκίνηση.
Θα σε κουβαλάω ακούραστα και υπέροχα.

Μετά θα σου δείξω το καλό και το δίκαιο,
που φωλιάζει μέσα στον πόλεμο.
Θα ορίσω τον ορίζοντα 
και θα εύχομαι κάθε μέρα να τον ξεπεράσεις.
Καθώς η βροχή θα μας δέρνει,
θα σου περνάω μαργαρίτες στ΄ αφτί.
Θα συλλέγω εικόνες και μνήμες.
Θα σκοτώνω μπαμπούλες,
θα αφήνω πόρτες ανοιχτές.
Θα σου κρύβω μπισκότα μέσα στα βιβλία,
να είναι οι λέξεις γλυκιές σαν και σένα.

Και όταν θα φύγεις και πάντα πίσω θα γυρνάς,
θα είμαι ο ήρωας αυτής της παράστασης που ανέβασα για σένα.

Θα σου χαρίσω ζωή και μια υπόσχεση.
Θα κάνω τα πάντα αυτό το ταξίδι να είναι το πιο όμορφο. 




18.Γειτονιά αγαπημένη...

Ξαφνιάστηκα ευχάριστα το γύρισμα στο χρόνο
στο χώρο που μεγάλωσα, σ' αυτούς εδώ τους δρόμους 
μικρό παιδί σαν ήμουνα, όλους τους περπατούσα
ήξερα κάθε τους γωνιά, το κάθε μονοπάτι
Πώς άλλαξε η γειτονιά!
Πού είναι τα λιβάδια;
Γεμάτα χλόη και φυτά, κάθε λογής λουλούδια,
στην αγκαλιά τους ξάπλωνα, μεθούσα απ' τ' άρωμα τους
με αδημονία περίμενα  να' ρθει μια πεταλούδα
Πού είναι οι δρόμοι οι στενοί, με χώμα καμωμένοι
γιομάτοι πέτρες  διάσπαρτες  σημάδια στα γόνατά μου!
Αυτό το σπίτι φίλης  αδελφής, ποιος ξέρει πού είναι τώρα,
κοίταξε πώς ερήμωσε, πώς πλήγιασαν οι τοίχοι,
γεμάτη αράχνης κέντημα η πόρτα αργοπεθαίνει,
τα παραθύρια σφαλιστά, στη λήθη χαρισμένα.
Πού ‘ναι τα δέντρα τα ψηλά, που κρύβανε τον ήλιο
το σ' αγαπώ πρωτάκουσα κάτω από τη σκιά τους
Πάμε σ’ εκείνη τη γωνιά, που ήταν το σπιτικό μου  
πού ήταν ασφαλής φωλιά γεμάτο απ’ τις φωνές μας,  
από  τραγούδια και χαρές και άλλες τόσες λύπες!
Κοίτα πώς στέκει μοναχό, μέσα σε τόσα  άλλα,
που άλλαξαν, ξανάνιωσαν, σύγχρονα θε να είναι
Στο χρόνο ίδιο έμεινε, απ' τη πολλή φροντίδα
με μια αυλή πλακόστρωτη, άντρο μας στα παιχνίδια
Μιλιά σαν είχε, θ' άκουγες όλα τα μυστικά μας
τότε που χτίζαμε, παιδιά, τα πρώτα όνειρά μας
Να και το δέντρο μου, κοίτα πώς ζει
πώς πάχυνε, τα ουράνια θε να φτάσει
Αχ πόσα χρόνια πέρασαν μια ζωή γεμάτη!
Μια γειτονιά που στέγασε τις λύπες και χαρές μας
είδε παιδάκια ζωηρά ο χρόνος να τ' αλλάζει
γιαγιάδες ξεπροβόδισε που πήγαν στα ουράνια.
Μια οικογένεια είμαστε όλοι μαζί οι γειτόνοι
και τώρα εχαθήκαμε, γινήκαμε όλοι ξένοι
Τα μάτια μου εθάμπωσαν, γεύομαι την αλμύρα
για τη ζωή που έφυγε, μα άφησε αναμνήσεις





19.Κιμωλία

Βρήκα πεταμένη μια κιμωλία.
Λευκή.
Ζωγράφισα ένα παλάτι.
Μπήκα μέσα.
Έγινα βασιλιάς.
Βαρέθηκα νωρίς.
Έσβησα το παλάτι.
Ζωγράφισα έναν ουρανό.
Και μια γραμμή που την είπα ροδαυγή.
Στην αγκαλιά της μια πόλη.
Ζωγράφισα και δυο φτερά.
Τα φόρεσα. 
Πέταξα.
Είδα τον κόσμο από ψηλά.
Ολόκληρος μια ζωγραφιά!
Τώρα φοβάμαι, 
μη μου σβήσει κανείς τα φτερά 
και πάψει η ζωή μου. 





20. Πέντε γραμμές για τη ζωή

Δεν ξέρω αν η ζωή είναι μεγάλη ή μικρή,
Δεν ξέρω αν είναι σύνθετη ή απλή.
Ξέρω πως είναι ακριβή και αδήριτη.
Και η ευκαιρία να τη γευτείς, ασύγκριτη.
Και αν κάτι μπορώ να πω,
σε όποια καρδιά αποζητά παρηγοριά,
είναι πως η ζωή δε θέλει πολλά,
μόνο αλήθεια, λίγη αγάπη και ανθρωπιά.
Και ο έχων δυο χαμόγελα, ας δώσει το ένα,
μπορεί να το χρειάζεται πολύ κάποια καρδιά.
Αυτούς τους στίχους είχε σκαρώσει το μυαλό
και ήθελε μαζί σας να μοιραστεί,
σε ένα συμπόσιο ποίησης
αφιερωμένο στη ζωή. 




21.Σημάδια…

Γυρνούν οι δείχτες στο παλιό ρολόι
κρύβουν θύμησες και μυστικά
βέλη οι λέξεις που με λαβώνουν
όσο εσύ είσαι μακριά

Το φεγγάρι φωτίζει το άδειο σεντόνι
δάκρυα διαμάντια σε πρόσωπο χλωμό
που λαμπυρίζουν και  ξορκίζουν
της μοναξιάς μου το κενό

Κι έρχεσαι σαν τ’ αγέρι που χαϊδεύει
την πυρωμένη απ’ τον ήλιο ακρογιαλιά
και τότε τ’ όνειρο ζωντανεύει
 γίνεται ο χρόνος μια σταλιά.

Πού πας τα δειλινά τα μαγεμένα,
αυτά που είπες πως ειν’ δικά μου;
Ποιες λέξεις κλέβουν τις αναμνήσεις
που άφησε το άρωμά μου;

Τραγούδι βάζεις να λεν’ τ’ αστέρια
κι είναι σα να ΄χουν τη μορφή σου
κι εγώ κινούμαι στη γραμμή
που αφήνει η ρωγμή σου

Μετρώ τη ζωή μου με την ανάσα σου
μετρώ τις στιγμές μου με τα σημάδια σου
σαν κύμα έρχεσαι και φεύγεις
σαν παιδί γελάς και με μαγεύεις

Δεν ξέρω τι να περιμένω
δεν ξέρω πώς να κρατηθώ
φιλιά απλώνω κρυφά στη στράτα
να βρεις το δρόμο, το γυρισμό...





22.Στο γλεντοκόπι

Ξεσήκωσα απόψε τις αμυγδαλιές 
να πουν ένα παλιό τραγούδι,
της ζωής τις αδικημένες αγκαλιές 
να χαϊδέψω απαλά σα χνούδι 

Ζήτησα απόψε απ' τις μανταρινιές 
να πουν του φεγγαριού τραγούδια,
για να ανθίσουν της ζωής οι γρατσουνιές 
σαν πέφτουν καταγής τα φλούδια 

Ζήλεψαν το γλέντι στις αετοφωλιές 
κι έστησαν το χορό της λευτεριάς,
"καλύτερα μιας ώρας ελεύθερες καρδιές 
παρά ζωή της σιδεριάς!"

Ήρθανε και οι γλάροι απ' τις θαλασσιές 
κι έσμιξαν στο χορό της ξαστεριάς,
"στ' αγιάζι, στα μπουρίνια και στις χαλασιές,
παρά στεγνή ζωή στεριάς!"





23. Ξεκόλλα φίλε!

Είναι η ζωή μια πόρνη που ψωνίζεται
Σε μπαρ και σε φτηνά ξενοδοχεία
Κι εσύ δεν έχεις μία…

Αργοπεθαίνεις ψάχνοντας στ’ αδιέξοδα
Μια φλόγα την φωτιά σου να ημερέψεις
Και κάτι να πιστέψεις…

Σε λάθος δρόμους και υπόγεια παρασύρεσαι,
για μια στιγμή, που όμως ποτέ της
δεν σου ανήκει.

Τις άδειες νύχτες στο κρεβάτι κλαις κι οδύρεσαι
και παζαρεύεις την ψυχή
σαν να 'ταν νοίκι.

Συγνώμη φίλε, μα νομίζω ότι βιάστηκες
Να πεις πως είναι τ’ όνειρο δικό σου
Πριν τα μισά της διαδρομής κιόλας κουράστηκες
Κι από απόσταση κοιτάς τον εαυτό σου.

Ξεκόλλα φίλε, δεν μας νοιάζει η μιζέρια σου
ούτε αν σου κόβονται τα γόνατα απ'το ρίγος.
Σκάσε μαλάκα, πνίξ' το φόβο με τα χέρια σου.
Για αυτόν τον κόσμο ήσουν και θα είσαι λίγος.





24. Μαζί σου 

Ζωή δεν είναι να αγαπάς χρήματα, δόξα φήμη
μονάχα ό,τι η καρδιά ελεύθερα αφήνει...
Μη φοβηθείς ποτέ να δεις, 
ότι η καρδιά προστάζει, 
άκου βαθιά και πίστεψε
αυτή μόνο διατάζει...

Στάσου και σκέψου αθόρυβα, 
η σιγή είναι η δύναμη σου 
μη φοβηθείς ούτε λεπτό...
εγώ θα μαι μαζί σου!"




25.Πορεία Ευθύνης

Αν η ζωή στο γράφημα είναι μια μικρή κουκίδα
Προσμένει, μονοπάτι νέο και απάτητο να σε ταξιδεύσει

Αν η ασημαντότητα συμβολίζει λευκή γραμμή
Το χάραμα ξαστερώνει ολοφώτεινο στον ήλιο

Αν τρομάξεις στο άκουσμα της ευθύνης
Γέλιο καρδιάς θα γευτείς την ώρα του καθήκοντος

Αν επιδιώξεις να τραχύνεις το βήμα σου
Κόπωση, και οχλοβοή την ώρα της ξεκούρασης

Αν το δάκρυ, κρυφό ή φανερό, σκιάσει την όψη σου
Της πίστης η ελπίδα ουράνια, προσευχή ευλαβική

Αν νιώσεις μια αθέατη ανάσα στο σφυγμό σου
Μύρισε αγριολούλουδα, τη γεύση του κρασιού

Αν στη ζωή κρατάς γερά πολύτιμα δώρα
Γίνε χαρούμενος, κουρνιάζει στην αγκαλιά η ευτυχία








26.Ζωής Καθρέφτης

Λύπες και χαρές,
άσπρισαν τα μαλλιά σου
Ζωής καθρέφτης.

Φως και σκοτάδι.
Μάτωσε η καρδιά σου.
Αναπολήσεις.

Να μην ξέρεις που
αρχίζει και τελειώνει
το χθες, το αύριο.

Μαύρο και λευκό.
Ανθρώπινα τα λάθη.
Ποιος κλαίει? Άκου!

Δρόμος σκοτεινός
η ζωή του καθενός.
Ακατόρθωτο.

Παλεύεις μόνος.
Ανθισμένοι γκρεμοί,
μην πέφτεις! Σήκω!

Ο ήλιος λάμπει,
καινούρια μέρα πάλι
θα ξημερώσει.

Τρέξε, χόρεψε,
τραγούδησε, αγάπα!
Μην τρελαίνεσαι!

Γέλασε, νιώσε!
Η ζωή έχει πλάκα.
Διασκέδασέ την.







Σε ευχαριστώ πολύ που έφθασες ως εδώ.
Διάβασε ξανά και ξανά αν χρειαστεί, πριν ψηφίσεις.
Πάτησε 
εδώ
και μπες στην αρχική
ανάρτηση για να βαθμολογήσεις.